Voor het antwoord op die vraag moeten we terug naar de oude Egyptenaren.
Sowieso hanteerden die, naast het tientallig stelsel dat wij gebruiken (waarbij je fijn op je vingers kunt tellen), ook het twaalftallig stelsel (één getal voor elk vingerkootje aan één hand, de duim uitgezonderd). Dat maakte het voor hen logischer dan voor ons om een dag en een nacht elk te verdelen in twaalf stukken. (Waarbij hun dag eigenlijk bestond uit tien uren, voorafgegaan en gevolgd door een schemeringsuur.)
Bovendien kende men toen de cijfers na de komma nog niet, en moest men kleine hoeveelheden aangeven met breuken. Ook dan was twaalf handig: het was deelbaar door twee, drie, vier en zes. Tien is slechts deelbaar door twee en vijf.
Maar er is ook nog een sterrenkundige reden. De Egyptenaren kenden een aantal kleine sterrenbeelden, de zogenoemde decanen. Tijdens een zomernacht verschenen achtereenvolgens twaalf van die decanen aan de horizon, waarbij elke decaan een nieuw uur inluidde.
Grappig is verder om je te realiseren dat een oud-Egyptisch uur niet altijd even lang duurde. In de zomer was een uur overdag langer dan een uur ’s nachts, terwijl in de winter het omgekeerde gold.
Het maakt eigenlijk niet uit hoe je tijd indeelt, als iedereen het maar op dezelfde manier doet.
